MIJN RITE OF PASSAGE

Want wie ben ik eigenlijk?

Bij een eerste ontmoeting ga je vaak eerst zien wat je ogen vertellen. Lengte, gewicht, mooi of stijlvol. Je geest begint je meteen verhalen te vertellen. Want alles wat je waarneemt wordt onbewust gefilterd en is een projectie. In het kort betekent het dat je bijvoorbeeld jouw eigen gedrag en overtuigingen op anderen projecteert. De wereld is je spiegel. Daarom is vaak je eerste vraag ‘wat doe je’, om vervolgens naar de ander te luisteren met een opsomming van wat hij of zij wel niet allemaal doet. En dat helpt ons om weer een verhaal over hen te vertellen, over wie ze zijn.

De kracht van het oog

Als je echter bent getraind om te kijken met het oog dat niet wordt verblind door het licht van de geest die wordt beperkt door al die verhalen, zou je iemand écht kunnen zien. Voor wie ze werkelijk zijn.

Als je naar mij kijkt heb je wellicht van allerlei meningen. Over mijn kleding, mijn o-benen, dat ik vegetariër ben, mijn haar, de manier waarop ik uit mijn ogen kijk, de auto die ik rijd, of je mij prettig vindt en begripvol, bewust of onbewust, e.d.. En sommige kijken naar mijn prestaties. Zo fietste ik van Lhasa naar Kathmandu, bouwde en verkocht ik Adaptics, ben ik de oprichter van Avani en mede eigenaar van een innovatieve startup bla bla bla…

Maar je zal me pas echt zien als je dieper durft te kijken. Echt te zien en te realiseren dat dit een geschenk is voor ons beide. We zijn op weg om elkaar echt te leren kennen en dat vraagt voor mij met de billen bloot. Mijn naakte waarheid die je alleen ervaart wanneer je me echt kent.

De zoektocht naar de vraag wie je bent en wat je hier komt doen is soms een lange weg. Je krijgt het niet cadeau. Mijn zoektocht begon op jonge leeftijd. Een gevoelige jongen die vaak ruzie had met de leraar van de basisschool. Ik stond meer in de hoek van de klas of erbuiten dan dat ik aan mijn tafeltje zat met wekelijks een drie-gesprek met mijn moeder en de leraar. Ik voelde alles en had nog niet de beste handvatten om daar uiting aan te geven. Dus kwam het er vaak ongeremd, passievol en direct uit. Thuis was er alle ruimte om te delen. Door mijn moeder ben ik altijd echt gezien. Er was ruimte om te delen over wezenlijke vragen over het leven. Oktober 2012 stond ik huilend in de keuken bij mijn ouders, ik wilde en kon niet meer zoals ik leefde. Vanaf toen werd het steeds helderder. Er is maar één pad, en dat is het pad van absolute waarheid. Ik moet dat ‘weten’ centraal gaan stellen in mijn leven. Het leek vanaf toen alsof al mijn keuzes in dat verlengde lagen. Het ontwaken, het je realiseren van wie je bent, heeft dan ook te maken met wat je doet of gaat doen, hoewel die keuzes soms onlogisch lijken voor de buitenwereld. Het duurde nog 5 jaar voordat ik ook in mijn werk de keuzes durfde te maken. Afscheid nemen van mijn bedrijf. Eigenlijk alles wat ik vanaf dan besluit is een gevolg van dat diepere weten.

Loskomen van mijn relatie, mijn reis naar Chili, de verdieping in het Shamanisme, de oprichting van Avani maar vooral de manier waarop ik in het leven sta. Er is zoveel meer synchroniciteit in mijn leven gekomen. Daar op vertrouwen - dan wijst de weg vanzelf.

Een mooi voorbeeld is het moment dat ik de verbinding met de zweethut voelde. Zonder ooit een hut te hebben bijgewoond zat ik 3 weken later in de opleiding en zat ik op de plek van zweethutbegeleider. Ik voelde mij in de keuzes die ik maakte meer en meer geleid, er is altijd een verbinding met grotere krachten in jezelf, en als je die grotere stroom weet te vinden en er naar durft te luisteren dan voel je dat het ‘klopt’. De verbinding met de natuur is er altijd geweest.

Maar de natuur als instrument en leermeester kwam pas veel later. Nu doe ik het nog steeds. Dan ga ik tegen een boom zitten en voelen. Voelen wat er in mij leeft en daar naar luisteren. Je kunt zeggen dat het een geloof is. Maar het is meer een weten. Een innerlijk weten, een dieper weten.

In februari 2018 zei ik tegen een goede vriendin tijdens een opleiding in Frankrijk ‘het is tijd om in mijn licht te gaan staan’, ‘om mijn verhalen naar buiten te gaan brengen’. Licht en schaduw zijn soms wel tekenend voor mijn pad in het leven. Zoals een van mijn mentoren ‘Sander Tideman’ ooit zei: “Op het moment dat we in het licht gaan staan verschijnt er natuurlijk ook een schaduw om ons heen. In balans komen tussen dat licht en je eigen duisternis is dan soms een pijnlijk proces waar je jezelf tegenkomt”. Wie ben ik dan wel? Wie zit er nu op mij te wachten? Maak ik dan het verschil? Dat waren de vragen die de afgelopen jaren, en nog steeds soms, voorbij komen. Maar ik weet, een dieper weten dat ik heb te gaan staan. Om mensen te herinneren aan wie ze werkelijk zijn, om de menselijke verbondenheid te vergroten, om meer compassie en liefde te laten stromen in mij en in iedereen om mij heen. Mijn Rite of Passage van het afgelopen jaar is heel helder. Vanuit de schaduw volledig in het licht. Het is tijd, de hoogste tijd.

In liefde.